Coming out of isolation stronger
Politieke gevangenen hebben veel ervaring met vormen van sociaal isolement die veel erger zijn dan de meeste mensen zullen ervaren – zo probeert de staat ze te breken. Hier is een stuk van anarchistische gevangene Sean Swain die vertelt hoe hij heel blijft. Het verscheen oorspronkelijk op de website van Sean en je kunt hem horen in zijn reguliere rubriek op The Final Straw Radio.
—–
De laatste zorg die mensen tijdens deze zombie-apocalyps uiten, is hun onvermogen om met isolatie en quarantaine om te gaan. We zijn nog maar een paar weken bezig met dit ding en mensen worden al een beetje gek. Dit is vreemd voor mij, aangezien ik jarenlang in totale en volledige isolatie heb doorgebracht. Ik kan bijna niet doorgronden dat iemand in zo’n omgeving niet zou weten hoe hij ermee om moet gaan. Deze week wordt dus een soort instructievideo – alleen, zonder de video, en misschien niet erg leerzaam.
OK, de eerste dingen eerst. Je moet mentaal georganiseerd blijven en mentaal georganiseerd blijven betekent leven op een manier die georganiseerd is. Je hebt een routine nodig. Routine is de sleutel tot segregatie op lange termijn. Je wilt ‘s ochtends op een vast tijdstip opstaan. Stel een alarm in. Sta op, kom uit bed, maak het bed op. Het maakt niet uit dat je nergens heen kunt. Het maakt niet uit dat je die leefruimte niet verlaat. Je staat tegelijkertijd op en je maakt het bed op, want de slaapperiode is voorbij. Creëer voor jezelf vaste tijden voor het eten van je maaltijden, of een aantal keer dat die maaltijden plaatsvinden. Stel een tijd in voor douchen of baden en persoonlijke verzorging. Het maakt niet uit dat je nergens heen gaat.
De hele dag in bed liggen in dezelfde trui en ondergoed van afgelopen dinsdag is geen mentale organisatie. Het is overgave. Ja, ik praat tegen je. Nee, jij daar. Ja, die in de trui en het ondergoed. Rechtsaf.
Verdeel je dag in stukjes. Vul die brokken met activiteit. Misschien lees je graag. Geef een dagdeel aan om te lezen. Wijs een ander deel van je dag aan om te schrijven, een ander deel om te skypen en twitteren en sociale interactie. Dit geeft je routine, maar het geeft je ook benchmarks terwijl je door je dag reist. Je kunt tegen jezelf zeggen: “Ik heb dit voor elkaar gekregen, op dit en dat moment is het tijd om X te doen.” U doet nu uw tijd, uw tijd doet u niet.
Je tijd zal sneller gaan, je zult beter presteren. Dat brengt me bij mijn volgende punt: bereiken. Elke dag biedt je meerdere mogelijkheden om doelen te bereiken. Ga iets opschrijven. Ga iets lezen. Ga een bepaalde tijd op je hometrainer. Gooi het lichaam van die vervelende buurman weg … voormalige buurman. Grapje. Dood je buurman niet. Er zijn overal beveiligingscamera’s. Ik dwaal af.
Het punt is: elke dag ontmoet je een klein doel, dan een ander en dan nog een. Je neemt calorieën op, je gaat van activiteit naar activiteit. Het belangrijkste is: je overleeft. Elke dag die je ademend eindigt is een missie volbracht. Je schrijft niet alleen e-mails of fietst op je hometrainer, je vecht voor je eigen voortbestaan, zij het op een alledaagse manier.
Lichaamsbeweging. Het menselijk lichaam is een machine gemaakt voor beweging. Dus beweeg. Tijdens mijn training in gevangenschap doe ik push-ups, crunches en squats, de ene set na de andere. Het zet grote spiergroepen aan het werk, laat mijn hart pompen, zorgt ervoor dat ik zuurstof opneem en helpt me helderder te denken. Hierdoor kan ik spanning loslaten. Meer dan ooit is dat belangrijk, niet alleen om te overleven, maar ook om te overleven ondanks je vervelende buurman. Dus doe aan lichaamsbeweging en probeer, waar mogelijk, op een veilige manier een uur direct zonlicht buiten te krijgen. Ga naar buiten en haal diep adem en voel zonlicht op je gezicht. Het is belangrijk.
Als je nu helemaal alleen bent, kun je je dag naar eigen inzicht indelen. Je kan je routine naar believen aanpassen totdat deze voor je werkt. Maar als je niet alleen bent, moet je je routine synthetiseren met de levens van de mensen om je heen. Dring er bij hen op aan een routine aan te nemen. Sociaal gezien helpt het de vrede te bewaren. Je weet wat andere mensen doen op bepaalde delen van de dag en ze weten wat je doet. Je wilt periodes van eenzaamheid en periodes van sociale interactie, tijd voor je eigen projecten en tijd voor collectieve en gemeenschappelijke activiteiten.
In de loop van dit, zul je verhoogde angst ervaren. Het is gemakkelijk om stil te staan bij je eigen situatie en de zorgen uit de hand te doen lopen. Het is makkelijk. We doen het allemaal. Dus wat je kan doen, om uit die spiraal te komen, is je op de strijd van iemand anders richten. Ga uit je eigen hoofd. Draag bij aan de situatie van iemand anders. Dit is niet zomaar een zootje Moeder Theresa Kumbaya. Het is niet alleen een deugdzame onbaatzuchtigheid. Het is een egoïstische daad. Het wordt gemotiveerd door jouw verlangen om je eigen voortbestaan te bevorderen. Als je uit je eigen hoofd komt en iemand helpt, verlaat je die spiraal van angst.
Enkele andere tips: hoewel het goed is om wat toekomstplannen te maken, dwing je jezelf om nu gefundeerd te blijven. Constant dagdromen over wanneer dit voorbij is maakt het heden alleen maar erger. Een beetje daarvan kan een lange weg gaan. Wees ook realistisch over hoe lang dit is. Word niet elke dag wakker met de gedachte dat we allemaal de straat op zullen stromen als in een of andere flashmob-dansroutine. Het gebeurt waarschijnlijk nog maanden niet. Zorg er dus voor dat je maandenlang in een comfortabele routine zit. Dit is jouw realiteit. Het is wat het is. Herinner jezelf eraan dat dit slechts tijdelijk is wanneer die realiteit overweldigend aanvoelt. Je zal slagen. Zelfs als het maanden duurt, duurt het niet voor altijd. Niets is voor altijd.
Vergeet niet, hoe slecht je het ook hebt, anderen die minder bekwaam zijn dan jij hebben in veel slechtere omstandigheden een veel langere tijd doorstaan. Ik heb een jaar nagenoeg niets gedaan, aan hongerrantsoenen, met heel weinig zeep, opgesloten in een ruimte zo groot als een badkamer met een andere arme klootzak. We waren allebei idioten en toch hebben we het allebei overleefd. Jij ook.
Besluit om dit te overleven: Loop door je leefruimte. Zeg tegen de muren: “Je zult me niet verslaan.” Zeg tegen je bank: “Je zult me niet verslaan.” Zeg tegen al je meubels: “Je zult me niet verslaan.” Kijk dan in de spiegel en zeg tegen jezelf: “Dit zal me niet verslaan.” En meen het.
Je hebt twee keuzes: je kunt dit overleven, of je kunt op de stoep gaan zitten en vroeg of laat zullen de honden en de vogels je opeten. Het is jouw keuze. Ik heb mijn keuze gemaakt. Ik hoop dat ik je aan de andere kant van deze shit zie.
Dit is anarchistische gevangene Sean Swain in ballingschap uit Ohio bij Buckingham Correctional in Dillwyn, Virginia. Als je dit overleeft, ben je het verzet.
Political prisoners have a lot of experience with forms of social isolation much worse than most people will experience—it’s how the state tries to break them. Here’s a piece by anarchist prisoner Sean Swain talking about how he stays whole. It originally appeared on Sean’s website and you can hear him deliver it aloud on his regular segment on The Final Straw Radio.
—–
The latest concern that folks are expressing during this zombie apocalypse is their inability to cope with isolation and quarantine. We’re just a few weeks into this thing and already folks are going a little bonkers. This is strange to me, given that I’ve spent years at a time in total and complete isolation. It’s almost hard for me to fathom that someone wouldn’t know how to cope in such an environment. So, this week is going to be something of an instructional video – only, without the video, and maybe not very instructive.
OK, first things first. You gotta stay mentally organized, and staying mentally organized means living in a way that’s organized. You need a routine. Routine is key to long-term segregation. You want to get up in the morning at the same time. Set an alarm. Get up, get out of bed, make the bed. It doesn’t matter that you have nowhere to go. It doesn’t matter that you’re not leaving that living space. You get up at the same time and you make the bed, because the sleeping period is over. Create for yourself set times for eating your meals, or a small range of times for those meals to happen in. Set a time for showering or bathing and personal grooming. It doesn’t matter that you’re not going anywhere.
Laying in bed all day in the same sweater and underwear from last Tuesday is not mental organization. It’s surrender. Yes, I’m talking to you. No, you, there. Yes, the one in the sweater and the underwear. Right.
Break up your day into chunks. Fill those chunks with activity. Maybe you like to read. Designate a period of your day for reading. Designate another part of your day for writing, another part for skyping and twitter and social interaction. Doing this gives you routine, but it also gives you benchmarks as you travel through your day. You can say to yourself “I’ve gotten this done, at such-and-such a time, it’s time to do X.” You are now doing your time, your time is not doing you.
Your time will move faster, you’ll get more accomplished. Which brings me to my next point: accomplishing. Each day will bring you multiple opportunities to fulfill goals. Get something written. Get something read. Go a certain time on your stationary bike. Dispose of the body of that annoying next-door neighbor… former neighbor. Just kidding. Don’t kill your neighbor. There are security cameras everywhere. I digress.
The thing is: each day you meet some small goal, then another, then another. You take in calories, you move from activity to activity. Most importantly: you survive. Each day you end still breathing is a mission accomplished. You’re not just writing emails or riding your stationary bike, you’re fighting for your very survival, albeit in a mundane kind of way.
Physical exercise. The human body is a machine made for motion. So move. My captivity workout, I do sets of push-ups, crunches and squats, one set after another. It works major muscle groups, gets my heart pumping, gets me sucking oxygen, and helps me to think more clearly. It allows me to release tension. Now more than ever, that’s important, not just for your survival, but for the survival of your annoying neighbor. So get exercise and whenever possible, in a way that’s safe, try to get an hour of direct sunlight outdoors. Go outside and breathe deeply and feel sunlight on your face. It matters.
Now, if you’re all alone, you can organize your day any way that you want. You can modify your routine at will until it works for you. But if you’re not alone, you have to synthesize your routine with the lives of those around you. Urge them to adopt a routine. Socially, it helps keep the peace. You know what other people are doing at given chunks of the day, and they know what you’re doing. You want periods of solitude and periods of social interaction, time set aside for your own projects and time for collective and communal activities.
Through the course of this, you’re going to experience heightened anxiety. It’s easy to dwell on your own situation and let the worry spiral out of control. It’s easy. We all do it. So what you do, to get out of that spiral, you focus on the struggle of someone else. Get out of your own head. Contribute to someone else’s plight. This isn’t just some Mother Theresa kumbaya crap. It’s not just some virtuous selflessness. It’s a selfish act. It’s motivated by your desire to further your own survival. If you get out of your own head and help someone, you’re exiting that spiral of anxiety.
Some other tips: While it’s good to do some planning for the future, force yourself to stay grounded in the now. Daydreaming about when this is over just makes the now suck worse. A little of that can go a long way. Also, be realistic about how long this is. Don’t wake up every day thinking that we’re all going to pour out into the streets like some flashmob dance routine. It ain’t happening, probably for months. So get yourself into a comfortable routine, for months. This is your reality. It is what it is. Also, when that reality feels overwhelming, remind yourself that this is just temporary. It will pass. Even if it takes months, it doesn’t take forever. Nothing is forever.
Don’t forget, however bad you’ve got it, others less capable than you have gotten through longer chunks of time in far worse conditions. I did a year with virtually nothing, on starvation rations, with very little soap, locked in a space the size of a bathroom with another poor bastard. We were both idiots, and yet we both survived. You will too.
Resolve to survive this. Walk around your living space. Tell the walls: “You won’t defeat me.” Tell your couch: “You won’t defeat me.” Tell all your furnishings: “You won’t defeat me.” Then look in the mirror and tell yourself: “This won’t defeat me.” And mean it.
You have two choices, flat-out. You can survive this, or you can sit down on the curb, and sooner or later the dogs and the birds will eat you. It’s your choice. I’ve made my choice. Hope I see you on the other side of this shit.
This is anarchist prisoner Sean Swain in exile from Ohio at Buckingham Correctional in Dillwyn, Virginia. If you’re surviving, you are the resistance.