Via Act For Freedom
Vertaald door ABC Gent
Foltering in Petrou Ralli houdt niet op.
Terwijl we allemaal opgesloten zitten in onze huizen, zitten velen nog steeds gevangen in hellholes.
Een kroniek van de Heilige Week, wanneer de wanhoop een hoogtepunt bereikte in het detentiecentrum Petrou Ralli:
Dinsdag 14/4 gaat S. naar een afgelegen cel met de bedoeling zichzelf levend te verbranden. Ze wordt halverwege gered door twee andere gevangenen, die het vuur ruiken, haar van ver horen huilen en rennen om de brandende kledingstukken met geweld van het lichaam van S. te trekken, haar overgieten met water om de vlammen te doven.
Woensdag 15/4, V. lijdt aan een wanhoopscrisis en begint te schreeuwen, blijkbaar na een telefoontje met haar advocaat. Onmiddellijk komt een repressie-officier woedend naar beneden en bedreigt haar, schreeuwend dat als ze haar mond niet houdt, hij haar geboeid naar buiten zal sleuren. De beledigende officier die de crisis van V met zulk geweld behandelde, heet volgens de gevangenen George en is een korte man met een bril.
Vrijdag 17/4 lijdt Maryam Zare uit Iran, die meer dan 5 maanden wordt vastgehouden en niet kan communiceren met iemand die geen Farsi spreekt, opnieuw aan een ernstige paniekaanval. De sfeer onder de gedetineerden is erg gespannen. In een eerdere opzegging gepubliceerd in december 2019: “Er zijn geen feesten in Petrou Ralli. Brief van gevangenen ”Maryam vertelt over haar vervolging (https://athens.indymedia.org/post/1602321/).
Zaterdag 18/4, 5 dagen na haar zelfmoordpoging, is S eindelijk vrijgelaten! Een jonge vrouw, lichamelijk en geestelijk getraumatiseerd, had automatisch veilig moeten worden ondergebracht in een voorziening voor mishandelde vrouwen en niet drie maanden lang zijn blootgesteld aan de verschrikkingen van opsluiting. Hetzelfde moet gelden voor alle misbruikte allochtone vrouwen die in de gevangenis zitten.
Dezelfde dag probeert Maryam uit Iran zelfmoord te plegen door haar polsen door te snijden met een scheermes. Een meisje, M. (die ook S hielp redden), komt tussenbeide om haar te stoppen. Maar als ze de politie om hulp vraagt, wordt er geen aandacht besteed aan haar vraag.
Zondag 19/4 gaat F, na meer dan 4 maanden in voorarrest en met ernstige gezondheidsproblemen, naar een cel waar de vrijgelatenen hun ongewenste kleding achterlaten. Ze probeert de kleren in brand te steken om zichzelf te verbranden. Haar vrienden weten haar tegen te houden. Wekenlang heeft ze de politie gesmeekt om haar te voorzien van medicijnen die ze gebruikt voor een ernstige aandoening (de kliniek veranderde haar medicatie in voor een nieuw medicijn dat niet effectief was). Er was geen dokter aanwezig en de verpleegster vertelde haar dat het medicijn dat ze slikte niet meer op de spreekkamer lag.
Maandag 20/4. Maryam heeft weer een paniekaanval. Haar medegevangenen rennen naar haar toe in een afgelegen cel waar ze haar hoofd tegen de muur slaat … Ze nemen haar mee naar het terras om wat lucht te halen … Maar zullen ze haar de volgende keer vangen?
Petrou Ralli heeft de afgelopen twee maanden vier zelfmoordpogingen gezien. De eerste was op zaterdag 7/3/2020 toen Eden, niet in staat om de omstandigheden van haar detentie en vrijheidsbeneming te dragen, zelfmoord probeerde te plegen door bleekwater te drinken. Zelfmoordpogingen onder dit onmenselijke regime kunnen alleen poging tot moord worden genoemd. Terwijl de vrouwen in alle vier de gevallen aan fysiek gevaar ontsnapten, werd de opgewekte angst onder hun medegevangenen opgevangen door seksistische agressie en een minachting van hun humane acties door de autoriteiten.
De psychologische gevolgen van de traumatische ervaringen waaraan allochtone vrouwen zijn blootgesteld, kunnen nog niet worden beoordeeld, maar het is zeker dat kritieke gezondheidsproblemen worden veroorzaakt en / of verergerd door de betreurenswaardige detentieomstandigheden. Hoewel de vrouwen worstelen om te overleven en hun levensomstandigheden in de gevangenis van PR te verbeteren, blijft de situatie verstikken. Tijdens een pandemie vertellen gevangenen in Petrou Ralli ons dat de aanwezige artsen nu steeds zeldzamer komen, terwijl algemene medische problemen vaak worden onderzocht door een psychiater en niet worden doorverwezen naar de juiste artsen.
Een aantal vrouwen is recent ziek geworden. Een sprekend voorbeeld is het geval van Galina, die al meer dan zes maanden in de gevangenis zit en regelmatig medicijnen slikt voor haar gezondheidstoestand. Eind maart brak haar verstandskies en nadat ze dagenlang was blijven zwellen, kreeg ze een sterk antibioticum zonder dat ze door een arts werd gezien. Het probleem bleef aanslepen en na Galina’s voortdurende oproepen om door een tandarts te worden onderzocht, zag de psychiater haar dagen later eindelijk en gaf haar medicatie voor de tand. Op 14 april werd ze naar het ziekenhuis gebracht, maar de ontsteking was nog steeds zo ernstig dat haar tand niet kon worden verwijderd. Sindsdien is ze hersteld, de laatste antibioticabehandeling beëindigd, en wacht met spanning op een arts die haar naar het ziekenhuis zal verwijzen, zodat ze haar rotte tand kan laten verwijderen voordat de infectie weer losbarst. Maar op 21 april was er nog steeds geen dokter voor Galina of iemand anders die behandeling nodig had. De politieagent vertelde haar dat alle oude dokters waren vertrokken en wachtten op nieuwe medewerkers de volgende maandag…
Ondertussen op 21 april, Selim stierf in de gevangenis van Malandrino omdat de hoofdbewakers onverschillig stonden tegenover haar gezwollen tand.
Anderen zijn op dezelfde manier genegeerd. Zo werd de voormalige gevangene, J., de behandeling voor een gezwollen tand geweigerd terwijl ze vorig jaar in P.R. werd vastgehouden. Ondanks dagenlang schreeuwen van pijn, heeft geen enkele arts of tandarts haar ooit onderzocht en kreeg ze geen medicatie. Dus deden haar gevangenen het ongelooflijke: de extractie van haar rotte tand, alleen in de cellen, om haar te redden … De meeste bewakers die toezicht hielden op dergelijke ontwikkelingen, zijn dezelfde die daar vandaag werken. Zo werkt het detentieregime voor migranten. Het leven van gevangenen telt niet, en tot op de dag van vandaag [22 april] zijn er nog geen dokters in Petrou Ralli.
Een ander typisch voorbeeld van deze onverschilligheid voor het leven van gevangenen tijdens de pandemie is het geval van M, uit Marokko, die een paar dagen geleden hoestte met een erge hoofdpijn maar geen dokter wilde haar zien. Op een nacht werd haar toestand ernstig dat haar gevangenen haar temperatuur namen en merkten dat ze aan het branden was. Ze waarschuwden onmiddellijk de politie in ploegendienst, die een hoge koorts van 39,3 graden bevestigde. Gealarmeerd door de mogelijkheid van Coronavirus belden ze een ambulance. M. bleek negatief te zijn voor het virus en na de juiste medische zorg te hebben gekregen, keerde ze terug in een betere gezondheid. Maar wat als haar medegevangenen ook onverschillig waren? Hoe lang zullen de machthebbers het leven van gevangenen zo laag houden?
Tijdens de pandemie hebben we vastgesteld dat terwijl de arrestaties zijn stopgezet, gedetineerden die onder normale omstandigheden zouden zijn vrijgelaten, voor langere tijd in detentiecentra blijven. Zo is de detentie van één vrouw daar langer dan zeven maanden. Het zijn bijna allemaal gevallen van administratieve arrestatie, die al lang geleden hadden moeten worden vrijgelaten. Het is nu duidelijk dat er een minimumaantal gedetineerden moet zijn om de detentiecentra te kunnen blijven financieren en dat de overige gedetineerden dit doel dienen. Het bureaucratische regime waardeert getallen boven mensenlevens en houdt mensen zo martelend vast om haar berekeningen te vervullen.
We roepen de autoriteiten op:
Maak nu alle detentiecentra en vluchtelingenkampen leeg,
voordat er meer slachtoffers te betreuren vallen.
Geef alle aanvragers papieren en breng ze over naar accommodatie die voldoet aan de quarantainevereisten, met de juiste informatie, gezondheidszorg en waardigheid
We staan tegen elke fascistische en patriarchale pandemie!
Assembly of Initiative: The House of Women for Empowerment & Emancipation spiti.gynaikon@gmail.com
bron: https://athens.indymedia.org/post/1604878/